.............2. Brygada Lotnictwa  Taktycznego

---

---

---

Foński

Ambitny Foński chwycił z tx-em sprzęgnięty
Swój majk ulepszany ciągle, lekko wygięty
Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął,
Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął,
Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha
I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha.


Przemówił: majk jak wicher, niewstrzymanym dechem
Niesie w eter sygnały i podwaja echem.
Umilkli titacze, zakłócacze zdziwieni
Mocą, czystością, dziwną harmoniją pieni.
Foński cały kunszt, którym niegdyś wszędzie słynął,
Jeszcze raz przed uszami słuchaczy rozwinął;
Napełnił, ożywił sprzęt heterodynowy,
Tak jakby prąd weń wpuścił i rozpoczął mowy.
A w treści była radia historyja krótka:
Zrazu odzew dźwięczący, rześki: to pobudka;
Potem dźwięki po dźwiękach mocno są wzmacniane;
Na koniec tony twarde jak grzmot nadawane.


Tu przerwał, lecz majk trzymał; wszystkim się zdawało,
Że Foński mówi jeszcze; to echo gadało.

Wysłuchawszy dźwiękowej arcydzieło sztuki,
Powtarzały je wiernie odkrycia nauki
Coraz ciszej i coraz czyściej; tak jak bajka.


Foński obiedwie ręce odjąwszy od majka
Rozkrzyżował; majk opadł na stolika płycie,
Chwiał się. Foński z obliczem nabrzmiałym, w zachwycie,
Z oczyma wzniesionymi, wstał, jakby natchniony,
Łowiąc uchem ostatnie znikające tony.
A tymczasem zabrzmiało tysiące oklasków,
Tysiące powinszowań i wiwatnych wrzasków.


Uciszono się zwolna i nawet sąsiedzi,
Słuchali czy też Foński przy swym radiu siedzi.
Dyszał jeszcze przez chwilę, a był tak zmęczony,
Że wyłączył już tx; lat kilka pieszczony.

Titacz

Koledzy telegrafię znali od małego,
Lecz titać przy Titaczu - nie było śmiałego.
(To on przez całą zimę nie wiedzieć gdzie bawił,
Aż tu teraz, w klubie, z wnuczką swoją się zjawił).
Wiedzą wszyscy, że mu nikt na tym instrumencie
Nie wyrówna w biegłości, w guście i w talencie.
Proszą, aby zatitał, podają mu kluczyk;
On wzbrania się, powiada, że rękę oduczył,
Odwykł od titania, nie śmie, no i się wstydzi;
Kłaniając się umyka; gdy wnuczka to widzi,
Podbiega i na białej podaje mu dłoni
Kluczyk, którym to zwykle Mistrz czasem zadzwoni;
Drugą rączką po brodzie jego, lekko głaska
I dygając: "Dziadziusiu, mówi, jeśli łaska,
Wszak to dziś mamy trening, zatitajże wreszcie,
Wszak nieraz przyrzekałeś brać udział w konteście?"


On niezmiernie wnuczkę lubił i kiwnął brodą
Na znak, że nie odmawia; więc go w środek wiodą,
Podają krzesło, usiadł, stolik też przynoszą,
Kładą mu przy kolanach, więc patrzy z rozkoszą
I z dumą; jak weteran w służbę powołany,
Gdy wnuki ciężki jego miecz ciągną ze ściany.
Uśmiecha się, choć miecza dawno nie miał w dłoni,
Lecz uczuł, że dłoń jeszcze nie zawiedzie broni.


Tymczasem dwaj uczniowie przy kluczyku klęczą,
Stroją na nowo dźwignię i probując brzęczą;
Titacz z przymrużonymi na poły oczyma
Już nieruchomo gałkę od kluczyka trzyma.


Spuścił ją, zrazu bijąc taktem tryumfalnym,
Potem gęściej siekł kluczyk, jak deszczem nawalnym;
Dziwią się wszyscy- lecz on tylko był na probie,
Bo wnet przerwał i w górę podniósł ręce obie.


Znowu tita: drżą styki tak lekkimi ruchy,
Jak gdyby zadzwoniło w kluczyk skrzydło muchy,
Wydając ciche, ledwie słyszalne brzęczenia.
Mistrz zawsze patrzył w niebo czekając natchnienia.
Spojrzał z góry, instrument dumnym okiem zmierzył,
Wzniósł rękę, opuścił i znów w kluczyk uderzył,
Zdumieli się słuchacze!!!

opracował   SQ6NDC  Boguś

-----------------------------------------------------------------------